लीड्सच्या चिप्स भाग १४ - रीसाचा बाप्तिस्मा

माझ्या २००६ या वर्षाची सुरुवात लीड्समध्ये अगदी वेगळ्या त-हेने झाली. मारिओ आणि नताशा या भारतीय जोडप्याच्या लग्नाचा पहिला वाढदिवस, त्यांच्या अपत्याचा, रीसाचा बाप्तिस्मा आणि नववर्षाचे स्वागत अशा त्रिवेणी निमित्त त्यांनी आपल्या घरीच एक छोटीशी लंच पार्टी ठेवली होती. क्रिस्टीना आणि बर्नार्ड हे एक स्थानिक वयस्कर जोडपं, ईव्हान हा चर्चमार्फत समाजकार्य करणारा युवक, मारिओचे ऑफीसमधील भारतीय सहकारी आणि त्यांचे कुटुंबीय अशी अगदी मोजकी मंडळीच होती. इथं लीड्सला आल्यापासून ख-या ब्रिटीश लोकांबरोबर गप्पा मारायची ही पहिलीच संधि मिळाली होती. बर्नार्डने बरीच वर्षे सैन्यदलात काढली होती. ते लोक कांही काळ सायप्रस व फॉकलंडलाही राहून आले होते पण तो त्याबद्दल किंवा एकंदरीतच फारसं बोलायला उत्सुक दिसला नाही. क्रिस्टीना मात्र खूपच बोलकी होती. जवळच्याच बीस्टन या गावात दोघांनीही घालवलेल्या रम्य बालपणापासून ते नुकत्याच तासाभरापूर्वी चर्चमध्ये घडलेल्या बाप्तिस्म्याच्या विधीपर्यंत अनेक विषयांवर रसभरीत भाष्य करीत तीच गप्पागोष्टींचं सूत्रसंचालन करीत होती. "हो ना"," कदाचित्"," नक्कीच" असे एक दोन शब्द बोलत बर्नार्ड मधून मधून तिला साथ देत होता.

समाजसेवेच्या निमित्ताने केलेल्या भ्रमंतीमध्ये आलेले कांही मजेदार अनुभव ईव्हानने सांगितले. तो वर्षभर बांगलादेशात राहून गेला होता त्यामुळे त्याल भारतीय उपखंडातील जीवनशैलीची थोडीफार कल्पना होती.क्रिस्टीना कुटुंबसंस्थेबद्दल खूपच भावूक होती त्यामुळे भविष्यकाळात आपल्या समाजाचं काय होणार याची तिला चिंता वाटत होती. कुणीतरी गंमतीनं म्हंटलं की आजकालच्या पालकांच्या मनात आपल्या वयात येत असलेल्या मुलांबद्दल एकच इच्छा असते की त्यांची लग्नं व्हावीत, ती ही मुलांची मुलीबरोबर आणि मुलींची मुलांबरोबर ! सगळ्या भारतीय लोकांनी जाहीर करून टाकलं की आपण बुवा मुलं मोठी व्हायच्या आत मायदेशी परतणार. इथलं वारं तिकडं पोचणारच नाही याबद्दल केवढा विश्वास ?